شب و سكوت و سه‌تاري كه لال مانده، منم
بيا كمي بنوازم‌، بيا كمي بزنم!
نه چنگ شور و جنوني‌، نه پنجه گرمي
اسير غربت بي‌انتهاي خويشتنم
و در ميان كويري كه باغ نامش بود
به زخم‌زخم تبر شاخه‌شاخه مي‏شكنم
دوباره مي‌نگرم نقش خويش را بر آب‏
چنان غريبه كه باور نمي‌كنم كه منم‏
ببين چه بر سرم آورده عشق و با اين حال
نمي‌توانم از اين ناگزير دل بكنم‏
چنان زلال تو را تشنه‏ام در اين دوزخ
كه از لهيب عطش گ‍ُر گرفته پيرهنم‏
غزل‌غزل همه‌ام را وداع مي‌كنم آه‏
به دست آتش و بادند پاره‌هاي تنم‏
سكوت مي‌وزد و در كنار تنهاييم‏
نشسته‏ام به تماشاي شعله‌ور شدنم‏
مجال پ‍َرزدنم نيست، بعد از اين شايد
به آسمان برسد امتداد سوختنم‏