دلتنگ شد فرشته هم از بي جنوني ام

شهري به شور آمد از اين پرسكوني ام

مولاي بي شرار به نبضم نهاد دست

تب لرزه اش گرفت از اين سردخوني ام

زن بودنِ مرا به ته شبهه مي نهد

نادلبري و سادگي و بي فسوني ام

يك پيكر حقيرم و يك جوهر منير

نيمي بزرگي ام من ونيمي زبوني ام

آغازنامه اي به كتابي نوشته ام

خندند رهزنان به من و رهنموني ام

من، جمعِ من، برابر هیچ است در حساب            

صد فيلسوف خيره شد از ذوفنوني ام     

آينده ي عزيز! دلم را به كف بنه         

هم روزگاربا توام، آري كنوني ام                

يك روز قفل کور دلم را ز بُن بكن

اي صاحب حقيقي گنج دروني ام