مادرانه ای برای مادری که دیگر نیست، اما تا دنیا دنیاست مادر است…
 
مادرا چتر ِ اُمیدن وقتی
رو سرت تگرگ بارون میشه
مرگ یه گلایل ِ بی رنگن
وقتی بچه شون پریشون میشه
 
واسه حرمت و حریم ِ خونه
چادر سیا، به سر می گیرن
اگه بچه شون یه دردی داره
روزی صد دفه براش می میرن
 
شیر مادرا حلاله حتّی
واسه بچه ای که بی احساسه
میگذرن به سادگی از هر کی
قلب مادرا بزرگه، خاصـه
 
می گذرن ولی خدا راضی نیس
قلب ِ مادری پریشون باشه
لعنت خدا به فرزندی که
زخم ِ مادرُ نمک می پاشه
 
از دعای خیر ِ مادر، بچه
همه چی واسش فراهم می شه
مادری که کوه جلدش بوده
پیش ِ بچه هاش هم خم میشه
 
های بچه ای که داری عمری
با کنایه مادرو می کوبی
واسه یه دفه نگاهش کن خووب!
به صلیب گریه هاش مصلوبی!
 
توو چشای مادرت خشکیده
اشک و زندگی، امید و شادی
کاش تا که مادرت روو پا بود
پاسخ گذشتشو می دادی
 
عمرشو به پات پر پر کرده
مثه اون گلایل ِ روو خاکش
سینه از غماش گُر می گیره
چون غماشو می بره توو لاکش
 
غم ِ این گل گلایل داره
ریشه ی گلا رو می خشکونه
باغبون مواظب ِ خاکش باش
این گلت یه مدّتی مهمونه
 
ترانه سرا:آمنه نقدی پور
 
22/3/93
 
این ترانه شعر برتر خرداد ۹۳ در سایت شعر ۲ شناخته شد.