دنیــا شبیـه عربـده ی سگ شد
وقتـی که بیشه یک شبـه تاول زد
هـر ریشه سر به زیر، به خاک افتاد
جنـگل به غم دچـار شد انگـل زد
 
یـک باغ زرد  و  خشک،  پـر از آفت
حیثیّــت ِ تبـــارِ کـلاغــان شد
تــا شــاخه های زرد به رقص آمد
هــر ریشه منــزوی شد و پنهان شد
 
یک بوته خـــار، در پـی فرصت بود
تا  دید باغ و راغ به ســامـان نیست
آن لحظـه ادعــای خدایی کــرد
گفتــا بــزرگ منم، که پنهان نیست
 
مــردی کـریه و زشت خزان آورد
عفـریته کـرد و کـرد  زبان بـازی
گــل های نــاز بـاغ فسرد از غم
خــاران زشت در پی طنـّــازی
 
وقتـی بهــار رانده شد از بـاغش
پـــاییز جـــانشین بهـاران شد
دنیــا به کـام خــار و خس و آفت
حتــّی بهـار سخـره ی خاران شد
 
سراینده:آمنه نقدی پور