گاه گاهی درد هم با من مدارا می کند

نسخه ای از معرفت را هم مهیا می کند

گاه گاهی دفترم لبریز از رویای تو

شعر هم راز درونم را هویدا می کند

گاه گاهی شعر من تا آسمان ها می رود

حرف حرف صفحه را غرق تماشا می کند

گاه عشقی ناگهان پر می زند بر آینه

خط به خط آیینه ام را غرق رویا می کند

واژه گاهی برزخی از شعله می سازد مرا

شعر گاهی دوزخم را هم هویدا می کند

ابتدای صفحه ام پر می شود از خاطره

خاطره رویای مهرم را شکوفا می کند

عاشقانه شعر می آید به امداد دلم

این غزل آیینه ام را باز رسوا می کند

تو همان مفهوم گویای غزل های منی!

این قلم درد مرا گویا مداوا می کند

               زهرا علی بابایی