همیشه شهر،  زیر ِ  پای  ِنامردان  ، تکان میخورد
و دود آلود ،  فریادش به سقف ِ  آسمان میخورد
 
نگاه ِ  کوچه هایش با پلاکی سرخ رنگین بود
خیابانها ی مخدوشش  تلنگر بی امان میخورد
 
و می فهمید  راه ِ شب پرستان   رد ِ  پا دارد
و غمگین بود انگاری گلویش استخوان میخورد
 
به روی برگهای زرد  کاجش  لایه ای تاریک
درختانش به درد لای جرز این و آن میخورد
 
اسیر ِ سالها  در  انتظاری  سخت و طولانی
بهار ِ  پلکهایش  با هیاهویی خزان میخورد
 
تمام دلخوشی ها را درون صبح جا میکرد
و با یک جرعه صبحش را ته  ِ یک استکان میخورد
 
همیشه شهر در حسرت ،  به یاد  ِ روستایی دور
تک و تنها  کنار سفره ای   خاموش  نان  میخورد
 
اکرم بهرامچی