بسم الله الرحمن الرحیم
     امام علی^(ع) در عهدنامه خود به مالک اشتر نخعی: «و لا تدفعن صلحا دعاک الیه عدوک و لله فیه رضا، فان فی الصلح دعةلجنودک و راحة من همومک و امنا لبلادک و لکن الحذر کل الحذر من عدوک بعد صلحه، فان العدو ربما قارب لیتغفل فخذ بالحزم، و اتهم فی ذلک حسن الظن»؛
 «آن صلح را که دشمن به تو پیشنهاد می کند، اگرمورد رضای خدا باشد رد مکن، زیرا در صلح راحتی برای سپاه و آرامش برای تو و امنیت برای کشور است، ولی جداً برحذر باش از دشمن بعد از صلح نمودنش، زیرا دشمن بسیاری اوقات برای غافلگیرکردن نزدیک می شود، بنابراین دوراندیش باش و خوش بینی را متهم کن». 
وقتی که مشی مدرسه ات  اجتهاد نیست
مبنای کار و کشت تو  هم بر جهاد نیست
انگار با وجود رکود تلاش و صدق
بازار اختلاس و تبانی کساد نیست
گفتی به رسم صدق و امان عهد بسته ای
گفتم به گفته های عدو اعتماد نیست
گفتم به چشم دیده ام این گرگ می درد
گفتی کتاب حرف تو پر استناد نیست
گیرم که صلح، مصلحت وقت شد ولی
هرگز صلاح دولتیان در فساد نیست
دل بسته ای به وسوسه، ای شهریار خام!
آیا در این معامله پشتت به باد نیست؟
دل بسته ای به طائفه ی خود ولی بدان
در معرکه برادر رستم شغاد نیست
دعوت نموده است شما را به صرف «شام»
مردی که اهل زمزمه ی بامداد نیست
«گاهی بهانه ای است که قربانی ات کنند
آب طلب نکرده همیشه مراد نیست»[1]
چون حاکمی، سزا است کریمانه بشنوی!
گیرم رفیق! ناقدتان با سواد نیست
آیا به آستان تکبر امید هست؟
آیا غرور عاقبتش انسداد نیست؟
وایا! به رعیتی که ندارد دو چشم باز
مرگا! به حاکمی که خدایش به یاد نیست
امیر. 28/10/94