....................................................................

شیرازم !

آمدم با حافظ ، دستِ بیعت بدهم ،
آمدم تا بنویسم غزلی
و طراوت و سعادت بینم ...

و بناگاه غزلم شد شعری ،
که به نُو معروف است !

حافظِ شیرازی ، با تبسّم بپسندید همین شعرِ مرا
و بفرمود که این قالبِ شعر
بهترین های شماست !

و بفرمود طریقِ همه گر این بشود ،
 راه پیداتر از این هم گردد ،
همچو غزل یا رباعی و قصیده
  و شود رایجِ شهر ...

پس بدانید ، چو شعری ز دلی برخیزد
می نشیند بر دل ،
و مهم " قالب " نیست !

و تماشاگرِ مهری زیباست
آن خدائی که به هر اوجِ دلی بی همتاست
و به هر عشق طراوت داده ست
در همان ساحلِ مهتاب ، که لطفش پیداست ...

و چو ذوقی همه را می خواند ،
مثلِ آدابِ دعایِ سحری ،
که عنایت دارد
به نمازی که پدیدار شده ست ،
بر دلِ اهلِ بیان
و به هنگامه ی معروفِ اذان ...

..........................
محمدرضا جعفری
..........................