گاهی شبیه رودم و با بی قراری ام
دریای من! به سوی قرار تو جاری ام

با سر به قلبِ راه پر از سنگ می زنم
سرشار شوق از این عمل انتحاری ام

سنگِ تو را به سینه زده زخم می خورم
دلخوش به «سنگ راهه» و این زخمِ کاری ام

وقتِ قرار ، لحظه ی موعود مصبت...
غرقِ قرارِ تو شده از خود فراری ام

ای سینه ی تو موجی از احساسِ نابِ عشق
باری فقط بگو که تو هم دوست داری ام