........................................................................
 
در قفس با مهری از بام و بلایِ خستگان ،
می زنم هم تار و هم پودِ خودم ،
چون دلی بشکسته از دستِ خزان !
 
من سخندانِ تمامِ ایل هستم با دعا ،
زین اثر در عصرها  ،
همچو صبُحی با صفا  ،
با پر و بالی قشنگ ،
رویِ دیوارِ دو تا همسایه بالاتر ز خود ،
در شبی بارانی و سرد و خموش ،
پشتِ آدابِ علف ،
زیرِ آخورهایِ گرمِ مزرعه ،
خوب تر از هر زمانِ دیگری ،
مُشتعل گردیده ام ...

من سکوتِ رازهایِ خوابِ یک دُردانه ام ،
من دلیرِ سرزمینِ مهر و هر آلاله ام ،
من ضمیرِ ناخودآگاه بشر هستم به عشق !

دام را زیبنده ام ،
جنگ را فرمانده ام ،
من همان رزمنده ام !
 
آری از مهتاب می بینم جلا ،
در دلِ شب های تاریک و خموش ،
با نفس هایِ غریب ،
در میانِ سازه ای بر بام ها ،
خواب می بینم تو را ...

......................
محمدرضا جعفری
......................