ایست ! ناگه داد زد عقل و مرا دستور بود

دل ولی فرمان نمی برد و فقط مسحور بود

عاقبت درمانده شد عقل و دل اما شاد شد

سوخت در عشق خود و بر سوختن مسرور بود

آشکارا پرده بر می داشت در این صفحه ها

هیچ درمانی نبود و درد دل مستور بود

وای انسان! رنج نسیان داشت از عهد قدیم

طفلک از هجران و غم بیچاره و رنجور بود

سر به زیر است و سکوتش معنی قالو بلی...

چون فراموشش شده میثاق دل منشور بود

دفترم پر شد ز آتش، دود، خاکستر ولی.....

خط به خط  ، واژه به واژه ، عشق را منظور بود

حرکتی بی انتها از بیت اول داشت دل

عقل اما تا ابد در حیرت و مهجور بود

عقل شد در حسرت آیینه ای از جنس نور

 دل ولی درآتش عشق و غمش پر شور بود....

       زهرا علی بابایی