می دزدمت ، ای اَختر و دل می زنم بر هر خطر !

   با یک تغزل ، مثنوی ، می گیرمت تنها به بر

 با واژه های نیمه عور، می سازم آن تند یس عشق

احساس عریانم ببین ! می دارم این دل را سپر

طرحی از آن سیمین وشِ سیماب تن را می کشم

قاب از نگاهم می زنم، آهسته ، یک آن ، بی خبر

ای قبله گاه آرزو !  بالا بلند بی بدیل !

بر آستان پاک تو ، من سجده آرم تا سحر

من بی سر و سامان ز تو ، در فکر آبادانی ام

بر شهر ویران دلم ؛ هیچت نبود عزم سفر ؟

مسخ نگاهت گشته ام ، در آخرین شام وداع

آسوده در خویشی و من ، آشفته دل ، آسیمه سر

 برتر ز تن، جان را ،چه باک !من عاشق زار توأم

اما تو در حال عبور ؛ من ماندم و یک چشم تر

 باسلام وعرض ادب واحترام خدمت همه ی دوستان و شاعران بزرگوار

قبل از هر نظر، میدونم زبان شعر قدیمی ویه کم بوی کهنگی میده ولی خب،یه شعر

قدیمی بود که دوست داشتم دوستان هم بخونن ونظرشون رو بدن

شاداب باشید وتندرست : زهره