رنگ باران نقش زد بر بوم استقبال ما
جوی شد پس کوچه های صورتم با آبی از دریای شور
 
چتر من تنها فقط دستان زبری خالی از هر انتظار
 
میدود از گرمی آغوش او در تار و پودم کودکی
سوی آن جایی که انسان از خدا آمد پدید
 
یاد لالایی، طنین صبح بیداری چشمانت نشد
تا نفهمیدم که بی خوابی چه با گل های شب بو میکند
با منی در شادی و غم، خسته میدانم ولی خندان هنوز
آمدی بر طاق چشمانم قدم هایت سلامت مادرم