دور گلدسته شهیدت دید، بال بال کبوترانت را

محو گلدسته ناگهان حس کرد ،گونه هایش نم اذانت را

خوش به حال کبوتران شما ،كه فرودي شنيدني دارند

می شود با فرودشان حس کرد،کوچه در کوچه آسمانت را

همه ی آفتاب گردان ها،رو به سمت ضریح وا شده اند

جلوه ي کوچکی ست فروردین،وسعت باغ ارغوانت را

به زمین دوخت باز چشم ترش ،حبه درحبه زخم بر جگرش

گریه سرداد وآن طرف تردید،قسمت شعله دشمنانت را

لعن ماءمون که بر لبش رویید،ابن ملجم مقابلش رقصید

کرد نفرین به هر دو کافر کیش ،تا ببیند خط امانت را

دعبل آمد نشست پهلویش ،قطعه قطعه قصیده اش را خواند

دید در خلسه ای پیاله به دست، باده نوشان بی نشانت را

دید((اباصلت))را که بر بدنت،نیمه شب با کسی نشسته غریب

دستمالی به تسلیت می داد،ماه خوش لهجه ی جوانت را

آه دریا اگر می آوردم ،با خودم از جنوب کشورتان

برکه ای کوچکم چه بنویسم ،حجم اندوه ماهیانت را؟!

سر به زانو دوباره زمزمه کرد،مقتل غربت شهیدت را

روضه ای خواند وانتظار کشید،سیبی از روضه ی جنانت را