تصویر ذهنم

سایه گم کرد

در کشور بیخودی........او رفت

و خلوتِ من درد کرد!

و شعرِ قبلم قافیه را

در غم نشاند

کاش

حس را میدیدم در جشنِ فنا

در جشن خدا

در جشن خودی

کاش

در تابلوی وجود، رنگ تو نمی بود

و من رنگامیز نمی شدم

ودر نقاشیخانه ها نقش دل نمی زدم

کاش

اوضاعِ درد ،جنون در من نمی آورد!

ونبوغِ صحرا دل نمیخورد

و لیلی خانۀ ذهنم وَهم نمی کاشت

کاش

صدای آسمان را از بصیرم دور میکردم

و در زمین، عشق میخوردم

کاش

خدای دستانم بُروز عنان را میگیرفت

و در نقشِ پا، او را گم نمی کرد

و خاک بر صورتم نمی خندید

کاش

الهام خانۀ اسرارِ غیب نمیگفت

و من حلاج نمی شدم

کاش

درخود آشیان عقبا نمی ساختم

و در بیخودی بال و پر نمی زدم

کاش

احساس کدۀ فطرتم در حس...

همه را می اندیشید!

و شکسپیر عاطفه ام در فکر او میرفت

کاش

 الفاظِ جنون ،در "من" پیدا نمی شد

و دیوان در دیوان نمی ماند

و واژه ی" عشق " را در شوقِ قلم نمی نوشتم

و دفترم را در بیحسی نمی خواندم

کاش

دلکاری من در وحدتِ فنا بود

و در بقا کثرت می تکاند

و آیینه زده ی او میشدم

و در جنسم روح می ماند

کاش

در مژگانِ نظرم

زهر تو نمی بود

و در بستر بیخودی ،خود را نمیدیدم

و در خود نمیرفتم.....!