پناه لحظه های  بی قراری ام  ، رفیق
بیا که روی موج  بد بیاری ام ، رفیق  

 قسم به غربتی که چکه چکه می چکد
ز ناودان روز و شب شماری ام رفیق

 من از هجوم آرمیدنی و بودنی
که خالی از تو پر شود  فراری ام رفیق

 چرا در این هوای تا  بُن  ابری قفس
نه می کشی ، نه زنده می گذاری ام رفیق ؟

 خدا نیارد آن دمی که بعد ازاین  دگر
به بلبشوی کوچه ها سپاری ام  رفیق

 مرا زمانه بر زمین سرد خود زده است
تو بیش از این ، رضا مشو به خواری ام رفیق

بیا و چاره ساز چامه و چکامه شو
سروشِ  ناسروده های جاری ام رفیق

 و پا به پای خاطرات  خود  سرک بکش
ز  روزن  اتاق  یادگاری ام  ،رفیق

 که حس کنم  به بازوان گرم  خنده ات 
دوباره عاشقانه می فشاری ام رفیق

 فهیم بخشی