پنجره بودی ، مرا در دام ِ نور انداختی
 نور را بر سینه ی اهل ِ قبور انداختی
 
همنشین با باد پاییز است دامانت مگر
 ولوله در کوچه های سوت و کور انداختی
 
 آن طرف خود را میان عاشقان ، این سو  مرا 
درمیان جمع یک دسته شرور انداختی
 
در دل ِ سرسخت سنگ آتشفشان کردی به پا
قلب بی احساس من را هم به شور انداختی
 
پای بستم بر سفر پای مرا بی اختیار
 در مسیر جاده ای صعب العبور انداختی
 
بی خیال موجبات ِ ترکِ عادت کردنم
عادت تنهائی  من را به دور انداختی
 
با نگاهی مثل دیوانه نظر کردی به من
شعرهایم را نخوانده در تنور انداختی
+ سید مهدی نژادهاشمی