زیر سقف آسمان یکباره گامی زد دلم

تا دم از معشوقه آیینه فامی زد دلم

تشنگی در تشنگی در این بیابان است و بس

وصل و رفع تشنگی گهگاه گامی زد دلم

چون کبوتر عشق را پرواز داده معرفت

باز در رقص آمد و بالی به بامی زد دلم

چون قلم از  شور سرشار است و جانم تشنه است

جان به لب شد جان من، ازهجر وا ، می زد دلم

با گناهی فرد شد زوجی و هجران پا گرفت

باز هم دم زد ز وصل ، اینگونه کامی زد دلم

در دعایم عشق را فریاد کردم یا حسین!

« باحسین» در استجابت باز نامی زد دلم

کاشکی در بیت آخر مژده می دادند باز:

وصل هجران شد مهیا؛ باز جامی٬ زد دلم!

      زهرا علی بابایی