من مات نگاهت شدم و عشق قضا شد

در حق دل و آینه ها باز جفا شد

پاییز شد و یاد تو افتاده به جانم

باز این دل افتاده من سربه هوا شد

من بودم و یاد نگه گاه به گاهت

مرغ دل من از قفس عقل رها شد

در بین دعا نام تو آمد به زبانم

شور و طربی بر سر سجاده به پا شد!

از لکنت شعر و قلمم جان به لب آمد

تکرار تو در آینه منجر به شفا شد

فرزند غزل  بوده ام و عشق نشان بود

 اما قلمم « درد کشید و سر  زا »شد

پایان غزل گم شده ام  وای دو راهی!

آیینه دل عاقبت از عقل جدا شد

   زهرا علی بابایی