درود واحترام به دوست عزیزی که در باره این شعرنظری از روی کم لطفی داده اند.اگر باز هم این عزیز متهمم نکند چند نکته ای در باب دفاع از این شعر میگویم.دوست عزیز فرموده اند که این نظم است وشعر نیست،درست ودقیقا مانند همان نظری که چند وقت قبل در مورد شعری یک دوست دیگر گفته بودند.در ان مورد هم به ایشان پیشنهاد کردم دلایلشان را برای عدم شعر بودن این اثر بگویند که جز بد وبیراه واتهام زدن به بنده چیزی نگفتند.این بار من متهم می کنم شمارا دوست عزیز جناب افرا عسکریان.اگر چیزی در باب شعر بودن یا نبودن اثری میدانید باز گو بفرمایید وگر نه حداقل از جانب بنده به کلی گویی متهم خواهید شد. دوست عزیزم این شایبه برایم به وجود آمده که شما هر از چند گاهی فقط برای مطرح کردن خود انتقاد هایی را که اصلن وارد نیستند به یک شعر وارد می کنید. دوست من اگر نطری دارید ودلایلی باور کنید همه خوشحال میشویم نظر مبسوط شما را در باره اثر بدانیم نه اینکه فقط بگویید شعر نیست. واتهام بزنید وگریه کنید برای انتخاب شدن یک اثر. وحال به گفته ابوالفضل بیهقی به سر قصه می شوم.

قصد نقد شعر را ندارم که برای نقد عادت دارم وقت زیادی بگذارم وفعلن این امکان برایم فراهم نیست اما به چند نکته شما را دقت میدهم تا فقط شعر بودن این اثر روشن شود والبته شما وخودم را به مطالعه دعوت می کنم.یک ویژگی شعر این است که فقط به درونه ی زبان ارجاع میدهد نه به برونه ی آن. دیگرآن که فقط خبر رسانی صرف نمی کند.شعر همچنین محل صدق وکذب نیست.یعنی نمی توانیم بگوییم فلان نکته ای که شاعر در فلان جا گفته در وغ است. دیگر آنکه از لایه های مختلف تخیل استفاده می برد وطبعا تصاویری خاص را ایجاد می کند. این تصاویر واین یک دو ویژگی کوتاه که گفته شد انفعال وتاثیری خاص در مخاطب ایجاد می کند.فقط نمونه می اورم وبعد سکوت می کنم.

شاعر بعد از اینکهدر بیت اول گزارشی خبری از یک اتفاق میدهد والبته قدرت شاعرانگی آن کمتر است نسبت به بقیه ابیات ،در بیت دوم می گوید:

از آه و دود و غبار آخرین نفس ها هم مدام شعله ورند این چه سرنوشتی بود

شعله ور بودن اختصاص به چیز هایی در محیط طبیعی دارد که قابل شعله ور شدن باشد.اما شاعر آه و دود وغبار آن هم برخاسته از آخرین نفس های آدم ها را شعله ور کرده. تصور کنید آه شعله ور شده باشد،غبار شعله می کشد،دود شعله می کشد.این یعنی کاری که شعر می تواند بکند ،یعنی از قابلیت های زبان برای تصاویری که در واقعیت وجود ندارد استفاده کند.

به روی عقربه ها خاک مرگ پاشیدند؛

که سرد می گذرند این چه سرنوشتی بود

این یک تصویر فراواقعی است که از ما بهتران به آن سورئالیسم می گویند.عقربه های کوچکیی تصور کنیم که روی ان خاک مرگ پاشیده،این خود یک تصویر بکر شاعرانه، دیگر اینکه خود خاک مرگ یعنی چه؟این هم یک اتفاق شاعرانه یی دیگر.دیگری حرکت سرد عقربک هاست. در دنیای مادی حرکت کند وتند،آرام وسریع داریم اما حرکت سرد چه صیغه ای است. این همان صیغه ی شعر است که حرکت وسرد را به عقد هم درآورده واز ان شعر ساخته است.

صدای درد بلند شده است. درد هم درد می کشد اما کسانی که باید درد بکشند ونام مرد را یدک می کشند از درد خبر ندارند.از این بیشتر از شاعر چه انتظاری داریم. دوست داریم خود کشی کند با واژه ها تا بگوییم شعر گفته است؟مگر اینکه معترض گرامی بر این شعر به گفته ی شاعر در بیت بعد در عالم دیگری باشد.عزیزمن اینها که گفتم خدای ناکرده وهن وتوهین نیست. فقط صدای بلند دفاع است از شعر هایی که به تیغ های مختلفی جراحت برمی دارند.نظم به آن ابیاتی گفته می شود که فقط وزن داشته باشند واز تخیل وتصویر هایی که در بالا گفته شد خالی باشد.تند رفتنم را ببخشید. نمی گویم حق با من است. این حق را به شما میدهم تا جواب های بسیار کوبنده ای بدهید ولی نه انکه مثل دفعه قبل که مثال فیل وکرگدن را نفهمیده بودید وبه توهین برداشت کردید..از عزیزانی که مجبور شدند حرف های نسنجیده بنده را تحمل کنند عذر می خواهم وجناب عسکریان را دعوت می کنم به اینکه منطقی وعلمی در مورد پاره های جان شاعران نظر بدهند.