و من چقدر برای خدا دلم تنگ است
و پای رفتنم از شهر بی کسی لنگ است

چقدر عاشق لبخند غنچه ها هستم
در این جهان که سر هیچ و پوچ آن جنگ است

و من چقدر هوایی آخر اسفند ...
چقدر آخر اسفند خوب و خوش رنگ است

سرم جوانه ی سبز و لبم شکوفه سرخ
که با درخت سر کوچه، جان هماهنگ است

درون سینه ی من یک دل پریشان هست
شبیه ماهی قرمز که تنگ او تنگ است

دلم بهانه گرفته ست - آه! - دریا را ؛
میان خشکی و دریا هزار فرسنگ است

و پای رفتنم از شهر بی کسی لنگ است
و پیش پای من - افسوس می خورم - سنگ است



محمدرضا سلیمی