چشمم به صبح خیره و کارم در انتظار              فریاد از شرارۀ پر شور بی قرار
اینک تمام روح دلم ذبح عشق توست               باید دوباره پر بکشم زین غُل و حصار
امروز آفتاب جمالت نظر نکرد                        بازم که گم نمود رهش را همین سوار
شاید تو با تمام وجودت کدر شدی                   دیگر چگونه پاک کنم از تو این غبار
در حیرتم که چرا شرح می دهی                     دیوانگی و شور جوانی و اضطرار
تو باید از خودت بروی ،هجرتی چه دور            یا جان فدا کنی و دلت را کنی  نثار
اینجا برای حادثه تدبیر می کنند                     هرگز نبوده قاعده ، از مهلکه فرار
آنجا  نه برف کارگر است نه شرار تیر              بیخود نشد که سرور ایام شد بهار