به نام دوست ،

 هوالهو،

هوالعشق،

هوالفتاح العلیم،

 به نام خداوند بخشنده مهربان...

شروع از حاشیه به متن.. آغاز دلدادگی نویسندگان در صدا ، یگانگی مجریان در سیما ، گشایش کنگره ها و اجلاس ها در جهان ...

مهربانم که هزاران نام زیبا برای نقاشی شدن داری همه ی هنر ما همین است که تو را با چند اسم تکراری صدا بزنیم برای " صحنه سازی" تو را در "لفظ" دنبال کنیم و لختی درسایه ی این الفاظ بیاساییم ؛

یادم افتاده به سطرهای شمالی شاعرکه :

" ما چقدر دیدنی داریم

ما چقدر غافلیم

ما که به بوی گیج آسفالت عادت کرده ایم "

چشم هایمان را بسته ایم  به حس انگیزی نامهای بلندت ، ابوحمزه هم بیدارمان نکرده و جوش کبیر را فقط بلدیم از رو بخوانیم و ندیده ایم این اقیانوس معانی  راه به اسما ء آسمانی دارد. کجا روابط عاشق و معشوق  این همه  پنجره برای تنفس دارد  ؟

همه ی اجزا و اشیا جهان به تعظیم افتاده اند ، کوه ها به رکوع رفته اند در مقابل رب الارباب و درختان در محضر معبود گردن کج کرده اند . ما آدم ها هم اغلب سالهای آخر عمر یادمان می افتد  که کنج مسجد و محراب و جماعت جای خوبی ست  برای " استغفار " و پله های مسجد جای مناسبی برای نشستن  به انتظار اذان . آن وقت است که خمیدگی قامتمان نشانه ای می شود برای عبادت های دیر هنگاممان!