سلام بر شاعر محترم .
اگر سکوت به چیزی جز دل نسبت داده می شد وجه تصویری آن قوی تر می بود ؛
چرا که سکوت ظاهری همیشه بر دل حاکم است و قریاد درونی آن هم ساکت شدنی نیست.
تکرار قافیه ی گفتگو در یک غزل هفت بیتی موسیقی کناری شعر را اندکی ضعیف کرده است.
ممکن است برایش توجیهی تراشیده شود که خوب فقط توجیه است.
البته بزرگان ادب چنین تکرارهایی داشته اند .
سعدی بزرگ در غزل :
در آن نفس که بمیرم در آرزوی تو باشم
بدان امید دهم جان که خاک کوی تو باشم
قافیه ی «رو» را در بیت سوم و ششم تکرار می کند،که خوب سعدی صاحب خانه است و مختار
ضمن اینکه ردیف طولانی شعر سعدی ضعف تکرار قافیه را می پوشاند .
به هر حال از نظر این حقیر تکرار قافیه ایطای جلی و ضعف فاحش می باشد....: آرام کرده است مرا واژه های تو/ آرام کرده است مرا گفتگوی تو ....
در این دو مصراع نوعی موازی کاری به چشم می خورد ؛ در حقیقت ذکر یکی از مصراع ها ما را ازدیگری بی نیاز می کند و به عبارتی یکی از مصراعها با توجه به بود دیگری چیزی به جلوه های بصری شعر اضافه نمی کند.
من با ترکیب هایی مثل راز مگو سر مگو نیز مشکل دارم
حشو نا ملیحی در این ترکیب ها وجود دارد
والله اعلم بالصواب.