شهید مهدی باکری ، شهردار ارومیه بود ، یک شب باران شدیدی بارید ، به طوری که سیل جاری شد . ایشان همان شب ترتیب اعزام گروه های امداد را به منطقه سیل زده داد و خودش هم با آخرین گروه عازم منطقه شد . پا به پای دیگران در میان گل و لای کوچه ها که تا زیر زانو می رسید ، به کمک مردم سیل زده شتافت.
در این بین ، آقا مهدی متوجه پیرزنی شد که با شیون و فریاد ، از مردم کمک می خواست . تمام اسباب و اثاثیه پیرزن در داخل زیر زمین خانه آب گرفته بود . آقا مهدی ، بی درنگ به داخل زیرزمین رفت و مشغو ل کمک به او شد.
کم کم کارها رو به راه شد. پیرزن به مهدی که مرتب در حال فعالیت بود نزدیک شد و گفت : خدا عوضت بدهد مادر ! خیر ببینی . نمی دانم این شهردار فلان فلان شده کجاست تا شما را ببیند و یک کم از غیرت و شرف شما را یاد بگیرد آقا مهدی خنده ای کرد و گفت: راست می گویی مادر ! ای کاش یاد می گرفت

.............................................

صدای باکری آمد !

نمی دانم کجا دارد تلاوت می کند قرآن

که می آید نسیمی خوش ،

نسیمی از دلِ باران

نسیمی خوشتر از بویِ گُل و ریحان !

 
صدای باکری پیچیده در تاریخ

صدای باکری در قرن ها زیباست

صدای باکری رمزِ خوشِ بیداریِ جان هاست

صدایِ باکری زیبنده یِ احوالِ انسان هاست !

و در این حجله یِ آغازِ شیدائی

صدای پایِ مظلومی برایم قصّه می گوید

برایم قصّه از دردِ شب و طوفان و رنجی آشنا گوید ؛

و می آید 

نوائی همچو آهی از دلِ داغی

که ما از این صدایِ آسمانی

یاد می گیریم

طریق زیستن در لحظه هایِ نابّ عرفان را ،

به یاد او

و عشقِ پاک و فریادِ مُرادِ او

که تنهائی و پیروزی تداعی می شود با آن !

 
و من اکنون

در این دشتِ بزرگِ پاکبازی هایِ سرداران

از اعماقِ دلم با عرشیان اینگونه می خوانم :

صدای باکری آمد

نمی دانم کجا دارد تلاوت می کند قرآن  !


.....................
م جعفری//// کربلا
.....................