منم آن شاعر آشفته که گم کرده همانندش را   

   شرح  باید  بدهد  قصه  پر دردش را

ماه مهر است مگر شعر مداوا بکند

شب پاییزی الوان و غم زردش را

در سفر آینه ای با قلمم همراه است

که  به معشوق دهد شوق و رهاوردش را

قلم انگار مهیای نوازش شده است

بنوازد به غزل عاشق شبگردش را

دل من قصد سفر دارد و می بندد جان

چمدان سفر بی برو برگردش را

تلخ شد کام دلم بی تو و امید که عشق

برساند به سحر بوسه ی چون قندش را

این قفس بند دلم را گرهی کور زده ست

کاشکی کفتر دل باز کند بندش را

         زهرا علی بابایی