نکهت رنگ بهار آمد و دل میمون شد

آنگهی کز بر و آغوش خزان پرخون شد

لاله آورد مرا جامه یی سترگ بقأ

تیشه تا قلعه یی عشق راه کشید راعون شد

من و آغوش فلک تا به رُخ شمس سحر

همه شب دیده و دل بود و گذر سیحون شد

رشک مه بود ورا مشتری، ناهید و مریخ

تا سرشک دیده کشید، زمزم خون جیحون شد

تا به بخت چون کمانم رسید تیر اُمید

صائما! صید من آن شد، شکر بیرون شد

صائم