نامه‌هایی به تُوتَم
نامهٔ هفتم 

تُوتَم جان سلام!

دیگر دیر است که بنویســم حالت چگونه است یا بگویم: احوالِ محالم بعــــــــد از رفتن‌ات در کدام چگونگی‌ست پــس نقطه می‌گذارم برویِ سرخطِّ سلامت و عافیت ، وَ نامه را شروع می‌کنم

ساده بگویم‌ات: امروز تُوتَم جان! 

خوب اشکْ مشق کردم ، خوب آه کشیدم وَ خوب در صحنـه‌هایِ بیشمارِ اجبارِ زندگی آکتوری شدم که پانتومیـمِ دم وبازدم نَفَسْ را بدونِ تو خوب مرگ‌بازی می‌کند

تُوتَم جان!

امروز در فـــراقْ دور از تو ، آب را خوب در هاونِ چشمانم کوبیدم ، آردِ خود را غربال و الک کردم و از این دل و پوست و گوشتِ چنــدده کیلویی یک مشت خاک بدست آوردم که بی‌تو ســــر به بیابان بگذارم باز هم کم است

راستی تُوتَم جان مسخره‌ام نکن!

امروز دیدم پاهایم از سوراخِ جورابِ نخ‌نمایِِ زندگی بیـــرون افتاده و تاول زدهْ از بس کفشِ تنگِ دل برایِ شانسِ داشتن‌ا‌ت به هر ناکجاآباد سر می‌زند

تُوتَم جان ببخش! 

خودکارم ریقِ آخر را می‌کشد بقیهٔ نامه را با اشک می‌نویسم ، تو که اخلاقِ چشمانم ، وَ سطحِ سوادش را می‌دانی ، پس مابقیِ نامه را نه از رویِ ورق که از ظرفِ نگاهم بخوان

تُوتَم جان!

تا نامه‌ای دیگر خـداحافظ امّا بعدش سـلام...

سیدمحمدرضالاهیجی