بر شاخه هایِ سبزِ تو سیبی نمانده بود

بعد از تو، هیچ چیز عجیبی نمانده بود

یعنی؛ شگرفْ­ حادثه­ ای بود، سیب و سیخ

با این که بُهتِ حادثه ها بود، یاس و میخ

افسوس، خُلق و خویِ شغالان دریدن است

اندوه می خورم، که زبان من الکن است

⊡

بعد از شهادت­ ات، سَرِ نی حرف تازه ات-

بر خیلِ دشمنان زده، حتا جنازه­ ات

وقتی بدونِ غسل و کفن پاک مانده­ اید

وقتی که بی گلو و بدن، «کهف» خوانده­ اید-

موسی، به معجزاتِ شما رشک می برد

مِن بَعد؛ مرغِ حضرتِ عیسی نمی پرد

آری بخوان، که خوانده خدا از لبانِ خون

قد قامت الصلاه، به وقتِ اذانِ خون

اینک: حیات بر سَر نی. مرگِ نیزه­ دار.

از شرّ و خیر حادثه لا یُمکن الفرار…

لا یمکن الفرار – حسین – مِن محبتِک

مصحف بخوان، حسینِ علی، جانِ بی قرار

ای سیبِ سرخِ سیخْ­ به حنجر فرو شده

هرجا رسید شاخه­ ی گل، می رسد بهار

ای آن­که نی به معجزه گل­دسته می­ کنی!

ای ­که گذشت، بانگ تو، از کوه، از حصار

از کوه؟ از حصار؟ زمان را شکسته ­ای…

باریده آیه آیه­ ی کهف­ ات هزار بار

بالا بلندِ زلفْ­ مجعد، میانِ باد

از آن بلندِ سرخ، به پستی­ یِ من ببار

⊡

دیگر اگر چه حرّ و حبیبی نمانده است

در تلّ ِ زینبیه غریبی نمانده است

بر شاخه هایِ سبزِ تو سیبی، نمانده است

بعد از تو هیچ چیزِ عجیبی نمانده است