مستفعلن مفتعلن فاعلن
 

روی تو را نقش زدم در ضمیر

باز آمدی در دلم اما چه دیر

پیش گدایان درت باز آی

گاهی عزیزم ز سریرت به زیر

هستی و گویی به میان نیستی

صیاد دل رحم نما بر اسیر

کو چاره‌ای جز به تو دل بستنم

آخر زنی تو ز چه قلبم به تیر

دوری و هم از همه نزدیکتر

از نیک و بد ساختی از من خمیر

در جبر جهل و عدم اختیار

حال گرسنه چه بدانی تو سیر

ای روح جاری به تمام وجود

خواهم شدن زنده و گویی بمیر

همراه امواج نفسهای نِی

نالان ز دوری همه از این نفیر

گویند کور است کسی که‌ات ندید

دستِ منِ کور تو بینا بگیر

تنها به تو عشق بورزم خدا

ما کوچک و عشق تو در ما کبیر