ای حضرت انسانی ؛مسجود شهیدانی

دل داده جنون بر تو ؛ حیران ز تو حیرانی

تا سلسله می بندی ؛ در هلهله می خندی

زان لعل عسل بندت؛ کفر است مسلمانی



در طور تجلایی؛ آزر گَه سینایی

سیمرغ سماواتی؛ بال و پر عنقایی

در تربت و در جامی؛ دُرد شکر آشامی

بسطام و بخارایی؛ ماهان تولایی



مدهوشی هوش از تو؛ می از توو جوش از تو

هم باده ی نوش از تو؛ هم باده فروش از تو

دف از تو و تار ازتو ؛ گلبانگ بهار ازتو 

صوت از تو وگوش از تو؛ آواز سروش از تو



گلواژه ی بطحایی ؛ در شعر شکوفایی

لحن خوش مولایی؛ لبیک غزل هایی

در نیل عبوری تو؛ بیضا ید نوری تو

در مَسح مسیحایی ؛ تعمیدی و یحیایی



سرچشمه ی نوری تو؛ سینای سروری تو

چون فرش بزیر پا ؛ در عین غروری تو

ای سرورافلاکی ؛ افتادگی خاکی

هم چنگی و هم زخمه ؛ آواز چگوری تو



صوفی به تو می گویم؛ صافی ز تو می جویم

در هَروَله ای ممتد ؛ صحرای تو می پویم

کعبه است نگاه تو؛ آن چشم سیاه تو

در گاه طواف دل؛ لبیک تو می گویم



یا حق

مهرداد بهار