من بدهکارم به چشمانِ تو از روزِ ازل

کی توان پرداخت این دینِ ترا با یک غزل

هندِ چشمانِ تو صد «بیدل» اگر هم پَروَرَد

می‏شوند عاجز به وصف ‏ات، نازنینِ بی ‏مَثل!

مانده‏ ام بارِ دگر درمانده از تشبیه ‏ی تو

چی نویسم تا شوی با این غزل ضرب ‏المثل؟

حافظ و سعدی نییم تا من به وصف ‏ات، نازنین!

صورت ‏ات را گُل بگویم، تازه‏ گی ‏ات را حمل

خال زیبایی که بر رخسارِ تو اُفتاده است

کی دهم آنرا چو حافظ با «دو ملکَت» در بدل (*)

شاعر عصرم، ترا... چیز دگر باید کشم

لعنتم کن گر لب‏ ات را قند گویم یا عسل

تو نه مانند کسی و کس نمی‏ ماند به تو

لاشریکت خلق کرده خالق من در ازل

سلیمان دیدار شفیعی

کابل افغانستان

(*)

اگر آن ترک شیرازی بدست آرد دل ما را

به خال هندویش بخشم سمرقند و بخارا را

(حافظ)