آتشی ، در جـان خاکسـتر نشین ا فسرده بود

آتشی که ، خویش را جز خویشتن نشمرده بود

جامی ، ا ز آن آب آتش ناک جا نی ، بر فروخت

شعله زد ؛ جوشید خون . جوشش به لب آورده بود

خواستش تا لب بگیرد . خون نپاشــد جا مه را

لب ترک خورد . داغ تب . خالی که لب آزرده بود

پس ترنجش شد . اناری ، شد انار ش . جام خون

لب به لب بود ؛و برون پا شـید . لب پر خورده بود

هوش ها را خلسه برد . و خلسه را خون در کشید

در خمارش ، کارد و چشم انگشت با هم مرده بود

خون شتک می زد . زقلبی و ز سر انگشتی به کارد

آستینی سرخ بر جا . دست و دل را برده بود

ناخن آن دست زد . از پشت پیراهن درید

دست غیرت بود . از عشقی که دل بسپرده بود

چون نمی دید ؛ این قفس . لایق بر این مرغ رها

زانکه این زندان ، بسی ! زندا نیش آزرده بود





حق علی‌

مهرداد بهار