باری به روی دوش غزل می گذاشتی
گاه اینچنین به بنده محل می گذاشتی
پروانه وار می زدی آهسته بال و باز
آتش به روی قلب گسل می گذاشتی
من ضرب می شدم به دچاری به عشق تا
بیچاره ام خمار بغل می گذاشتی
تا بود باورت که منم بت پرست داغ
خود را مگر نه جای هبل می گذاشتی؟
این تن نه کم به چاکری ات سر سپرده بود
اما تواش همیشه هچل می گذاشتی
می شد به جای وعده کمی هم وفا کنی
جایی اگر برای عمل می گذاشتی
می شد برای آن که بمیرانی ام به پات
ضرب الاجل برای اجل می گذاشتی
می خواستم ببوسمت امّا چه می شد؟ آه
یک بار اگر که حدّاقل، می گذاشتی
تاریخ ارسال :
1398/3/3 در ساعت : 15:52:58
| تعداد مشاهده این شعر :
292
متن های ارسالی برای "نقد" توسط دارنده دفتر شعر قابل مشاهده و تایید نخواهد بود و تنها توسط مسئول بخش نقدها بررسی و تایید خواهند شد. در صورتی که میخواهید نظری را خصوصی برای صاحب اثر ارسال کنید از بخش نظرات استفاده بفرمایید.