همچنان گرم به زمین می تابد

در پی حادثه ها

همان خورشیدی که حسرت بودنم است

وزمین

در پی قنوت یک لاله

رکوع یک شاخه

قدقامت یک سرو

در گاهواره خویش می رود

تا در طولانی ترین شب سال 

به زیباترین نقطه هستی پیوند بخورد

بوی زمستان

تکرار قصه های هزار ویک شب است

کنار کرسی خاطره ها

وفال حافظ ودود اسپند

 چه معطر کرده فضای خانه را

عطر دل انگیز جانمازی

من در این جشن موسیقی غریبی را می شنوم

از درون کاسه سفالینی

که انارهای محبت دانه شده اند.

وبرگه های آلو

تاب می خورند میان دستان کودکیمان

بوی سادگی بوی صمیمیت دارد اینجا

خانه کاهگلی مادر بزرگ

 مادربزرگی که سالهاست درون قاب عکسی رو گرفته

 دیرگاهیست

که ادم برفی ها به خانه هاشان برنگشته اند

آدم برفی ها هم بزرگ شده اند

دیگر سراغشان را نگیر

سراغ بنفشه هاُ نر گس ها وداوودی ها را

دیگر کسی چشم به راه  نیست

برای مسافری 

که پشت سرش آب ریخته اند

 دیر زمانیست که

 از این وادی بسته رخت

او که همچنان بوی کویر می دهد..