قایق شاعری ات مانده به ساحل سهراب

آب را ...آه ببین کرده کسی گل سهراب

زندگی در نفس باغچه ها جاری نیست

از دچار و زغم عشق چه حاصل سهراب؟

چشمها شسته نشد بلکه غبارش افزود

گشت آن فرضیه هایت همه باطل سهراب

مرگ پایان کبوتر شده این را به فروغ

تو بگو تا ببرد پی به فواصل سهراب

شاعران رفته و کاسب صفتان ریخته اند

بر سر سفره ی شعر و ادب و دل سهراب

روح تو در جهت تازه ی اشیاء جاریست

روح ما سوخته در کسب فضائل سهراب

کاش می شد برسد شعر به پشت دریا

در همان جا که دلت ساخته  منزل سهراب