هر روز مي گذرم

هر روز...

وتوعبور لحظه هاي مرا نمي بيني

اينجا خاكستر هم

در دستان افسون شده اي دوباره جان مي گيرد.

وباز از استقامت خورشيد 

                        مي توان شعري نو گفت

ودر بلنداي انتظار 

             تاريخ را به نظاره نشست

كه چگونه از پي هم مي گذرند.

             وسرود ملي يشان را

                      در شب يلداي كوير جشن مي گيرند.

ماتم كده ايست كه درآن 

            هر كسي در پي خويش مي دود.

وچه سرهايي كه بسان كبك

در خاك فرو رفته

تا حتي خويشتن را به نظاره ننشينند.

ما از نسل كوروشيم 

           وگرنه جان دادنمان چنين سخت نبود.

ما در اتش بزم خويش مي سوزيم.

دوباره مي توان

        روي تمام سنگواره ها

پيكري نو تراشيد

دوباره مي توان

         خورشيد پشت ابر

 را به انتظار نشست.

دوباره مي توان 

        به افرينش انسان سجده نمود.

ميتوان فريدون بود

            در پي ضحاك زمانه

مي توان محنت مجنون ديد

ويا قصه اي نو گفت از كودكي

              كه در گهواره سخن مي گويد.