من از زمانه که  دسـت  تـو داد  تقدیرم

هـنوز هم که هـنوز اسـت سخت دلگیرم



تو رفته ای و من    اندر  هجوم خاطره ها

چو  قـاب  عـکس  قدیمی  اســیر تصویرم



چه ســاده ام که پـس از رفــتن تو هرباره

سراغت  از  ته   فنــجان  قــهوه  میگیرم



چـقــدر ســرزنش خــلق وطعنه ی مردم؟

به غیـر دل به تو بسـتن چه بوده تقصیرم؟



مـن ورهایی ازیـن غم؟ عجب خــیال عبـث

که  مثل  آهوی  در  دسـت و پنجه ی شـیرم



بیـا    به راه  گـلویم خوش  آمدی ای بغض

نفس! نیا که من از دسـت زنـدگی سـیرم



چرا   به   آخر  خطش  نمی رسـد    عمرم؟

اجل! تو مـرحمتی کن - چرا نمی میرم؟