واج ها از ته دره ی خاموشی ام به هم پیوستند...

    حرف ها از ته سیاهی نگاهم برخواست.........

            دست به دست هم دادند و در سیاهی شب رقصیدند...

                    و مرگ را فریاد کردند.....

طوفانی شد عشق آمد و همه چیز را با خود برد......

حرف ها...واج ها.....فکر ها...و من!

سیل اشک آمد و دست به طوفان داد تا همه چیز را نابود کنند......

همه چیز نابود شد و من طوفانی شدم.......

اما ای کاش طوفان خبر از ویرانی خود داشت.....

خبر از آن درخت سبزی که نابود شد......

و خبر از گلی که پوسید.......

ای کاش این شب سیاه تمام میشد و خدا نور را به اسمان میریخت....

ای کاش لیلی صدای آن گل نوپای را که زیر پایش نابود شد میشنید.......

اما افسوس که لیلی من کر بود.....

و جز زمزمه های ارام گرگ ها در بیابان نمیشنید....

ای کاش لیلی ریشه های درختم را میدید....

که سیل برد.....

اما افسوس که لیلی چشم نداشت....

افسوس....