چرا هنوز سماور ،چرا هنوز اجاق.........مرا به شهر غزلهای دور می خواند

میان سفره گلدار مادرم مرغیست............مرا به بزم نواهای شور می خواند

بجای نغمه گنجشکها به کوچه تنگ.......کلاغ بر سر برجی به زور می خواند

فسرده قلب من از میل و میلگرد وبتن........مرا به کنج اتاقی نمور می خواند

به پشت پنجره ای بی نفوذ و چند جدار.....مگر مشام کسی را سرور می خواند

نمی شود دگر از شور کودکی دم زد......که عقل شور مرا بی شعور می خواند

تمرکزم زصداهای بوق زخمی داشت...مرا به مزرعه ای سوت وکور می خواند

نهفته معجزه در نغمه های لالایی..........که همچو نغمه باران زبور می خواند

چرا هنوز سماور ،چرا هنوز اجاق.........مرا به شهر غزلهای دور می خواند