چیزی تازه ای نداشتم، یک شعر طنز از چند سال قبل گذاشتم

نشستم رو به رویش تا برایم فالها گیرد

که شاید جنب و جوشی تازه در اقبال ها گیرد

شود بیدار بخت خواب من از خواب رنگینش

بسوزاند سر مویی سراغ از زالها گیرد

بیاید زال من از پشت کوه قاف با تعجیل

ز بعد سالها دوری ز من احوالها گیرد

امانم را برید اسفندیار مست تاج و تخت

بیاید زال من از او کمی هم حالها گیرد

نگاهم کرد و گفتا:« می نویسم یک طلسمی من

که این اسفندیار کور و کر تبخالها گیرد

گره از یال اسب بخت تو در دم بگردد باز

چنان چابک بتازد باد ها بر یالها گیرد

به یک وردم شوی تو یکه تاز هرچه میدان است

شوی مشهور عکاسی ز تو تمثالها گیرد»