به دستان هنرمند بانوان سرزمینم

بانو آنجا بود

با قامتی تکیده

نقاشی کرده بود سایه های مهتاب را در ذهنش

ودستانش

نگاره های رنگینه را بهم می آمیخت

گویا خواب را به فراموشی سپرده بود

 وگره میزد تصویر خیالی خود را

بر قامت استوارآن

طاقش نبود

وگرهها از هم گسیختند

درروزی که آفتاب پاشیده بود برپهنه گیتی زرد ارغوانی را

وانچه مانده بود به جای

تصویر محو شده بانو بود

بر گلهای ریز ودرشتی

جایی انجا پشت دیوار شهر

دارقالی بود

                     امابانویی نبود