نمی رسد دلم به پای مهربانی ات

و شعر من به واژه های آسمانی ات

پر از خزانم آه بی حضور سبز تو

بگو کجاست ای بهار من، نشانی ات ؟

بدون تو پر از غمی بزرگ می شوم

قسم به روح پاک و خوب و آسمانی ات

تمام هستی دل شکسته، خسته ام

تو هستی و ترانه های آنچنانی ات

بگو: می آیی ای پرنده غریب من !

و سبز می شوم ز عشق جاودانی ات

بیا بخوان، بخوان که بی قرار شد دلم

برای لحظه های ناب شعر خوانی ات

. . . و هر چه می دوم میان واژه های سبز

نمی رسد دلم به پای مهربانی ات