در كوچه ي شب بوها تقدير مرا بستند

اين شعر و آيينه همزاد دلم هستند

 

گاهي به خطا گويم راه دگري گيرم

در سادگيم گل ها با آينه هم دستند

 

راه دگري پيدا دركوي تو شاعر نيست

چشمان تو زان دوران شاعر شده و مستند

 

آن روز كه در باران آن مرد سوار آمد

آن روز نگاهت را در زمزمه ها شستند

 

او نيز خدايي را در زير سرش دارد

شاعر كه قدم هايش هم زاده ي بن بستند

 

نان تو و گندم هات از شعر نمي آيد

اين آينه و اين آب با خاطره پيوستند