ای دل خموش باش!

کمتر به سینه زن.

آهسته تر بتپ که محیط تو کوچک است

گیرم قفس شکست،

پروازگاه کو؟

اینجا فضا کثیفتر از سینه ها بود.

این نغمه های گرم،

وین ناله های درد!

هر چند گرمتر برود بی اثر شود

کاین دخمه ایست سرد،

خاموش و بی صدا

افسرده تر ز انجمن مرده ها بود.

گر در سکوت شب،

با بال آتشین،

بی نردبان کهکشان بی چراغ مه!

از چرخ بگذری،

وز بام عرشیان-

پُرشور تر فغان کنی پُرسوز تر نوا.

کوهها شوند آب

وآن آبها بخار

وین تیره خاک چشمه ی آتش چو آفتاب

این زنده مردگان،

چون شعله های سرد،

از پا فتاده اند و نجنبند ز جایها.

باری مکن خروش.

آرام شو خموش!

زین بیشتر روان منِِ بی نوا مسوز!

حیف است از چو من:

بیهوده سوختن

در بزم مردگان و شبستان قبر ها.

بارق شفیعی

کابل

۱۳۳٦