آنشب که حق حریم حرا را چو طور کرد

 تنهایی دوباره او را مرور کرد

 در خلوت دهانه کوهی بساط چید

 از واژه های روشن زمزم عبور کرد

 باران چکید روی نگاه سپید او

 قرآن میان سینه سبزش ظهور کرد

 با دیدن ترنم لبخند جبرئیل

 ده را پر از کبوتر و پرواز و شور کرد

 شب های بی ستاره آنان شکسته شد

 پیمانه شکسته شان را بلور کرد

 بازار جهل با قدم او کساد شد

 لب را پر از شراره شعر و شعور کرد

 ایمان به چشم روشن مردم گشوده شد

 بت خانه های کفر و ستم را که کور کرد

 از کهکشان خلوت تنهاییش گذشت

 چون تیر از سر دو کمان هم عبور کرد