تقدیرچنین خواست که باران باشی ،من تشنگی سخت بیابان باشم......

تقدیر چنان بود که دستم نرسد ،در خاطره های دور پنهان باشم

انگار شروع قصه با رفتن تو،می خواست تو قهرمان میدان باشی....

انگار نویسنده این حادثه ها ،می خواست که من نقطه پایان باشم

در کوچه بادها نشستم عمری تا بوی تو بشنود مشامم شاید......

یک روز نزد سر به مشامم بویت ،باید که به کوی باد مهمان باشم

دلبرده ای و نام ونشانت هم نیست، در برگ گلی،شبنم صبحی، دشتی...

انصاف نبود بی خبرکوچ کنی،انصاف نبود بی توحیران باشم

دلبر که خبر از دل عاشق نگرفت،یعنی که امید برسرابی بستی.....

از ما خبری نگیر،بگذار که من آواره ترین عاشق دوران باشم

موسی شده ای عصا براین صدر زدی، دل را به صلیب عشق آنقدر زدی...

بیهوده که نیست سینه چاکم امروز،باید که از این عشق هراسان باشم

ای کاش خبر داشتی از درد دلم، پای دلم ای کاش گرفتار نبود...

رفتی و رها نکرد یادت ما را،این عشق تو می خواست به زندان باشم

افشین تل لو--- زمستان نود