پهن دشتیست این جهان و در آن:

از حوادث هزار شیب و فراز

آدمی رهرویست آبله پا

عمر کوتاه و آرزوش دراز

گلشن آرزوش باغ دلیست

که گلش سلی خزان نخورد

بارو و بندی ز این و آن نبود

منتِ لطفِ باغبان نبرد

دل به دوشیزگان باغ دهد

جام نرگس به سر فراز کند

جلوۀ گل برهنه تر بیند

دیده را آشنای راز کند

رمز خوش جلوگی بداند و زان:

هنر دلبری بیاموزد

ز آفتاب حقیقتی که در اوست

چهره در بزم جان بر افروزد

لیک عمری برفت و راه نیافت

به سرا پردۀ وصال نشد

یک قدم ره به راه دوست نرفت

تا که صد بار پایمال نشد

جان به جانان رسیده بود ولیک

آنچه افزود اضطراب ورا

نفس از تیرگیِ کالبدش

تیره ابری شد آفتاب ورا

کاش در بند تن نبود کسی

کاش این کالبد نبود و غمش

غم چاقی و لاغری دارد

سوختم؛ سوختم ز بیش و کمش!!

بارق شفیعی

کابل

١١/۹/١۳۳٧