حرمت

مائیم و غمی به وسعت آینه ها

افسرده دلی ، ز غربت آینه ها

هرچند به پای دل شکستیم ، ولی

هرگز نشکسته حرمت آینه  ها

شوریده

هرکه شد شوریده تر ، بی خویش تر

هر که عاشق تر ، یقین ، دل ریش تر

عشق را با درد قسمت می کنند

« هر که بامش بیش ، برفش بیش تر »

جاده

در جاده ی زندگی مسا فر بودم

در پیچ و خم زمانه عا بر بودم

یک سینه نگفته حرف دارم در دل

دل خوش به همین شدم که شاعر بودم .

ارادت

باید که به عشق دست یاری بدهیم

در پاسخ دل جواب آری بدهیم

وقت است که با ارادتی از سر صدق

مردانه به عاشقی سواری بدهیم .

 وسوسه

گفتیم به راز عشق آگاه شدیم

باوسوسه ای دوباره گمراه شدیم

دل کرد اشاره ای و ما فهمیدیم

« ازچاله در آمدیم ودر چاه شدیم».