غزلی تقدیم به خاک پای مادرانی که پرواز را یادِ آسمانی ها دادند :

نیمه ی یک شبِ بهاری بود ، موقع استراحت خورشید

 آسمان جنوب تب می کرد ، آسمانِ شمال می بارید

ناگهان در هوایِ گرمِ جنوب خونِ او روی چفیه اش پاشید

 هم زمان در هوایِ سردِ شمال مادرش ناگهان زِ خواب پرید

حلب روی شیروانی شان زیرِ رگبارها صدا می کرد

 باد هِی های و هو به پا می کرد، آسمان هم مدام می غرّید

پیرزن پشت پنجره رفت و شیشه را پاک کرد، ذکری گفت

 دید یک پرتقالِ خونی از شاخه ای روی خاک ها غلطید

هیجده سال بعد، وقتی که پیرزن چشم هاش کم سو شد،

 «آی مردم! شهید آوردند» در دل شهر این صدا پیچید

پیرزن قاب عکس در دستش گوشه ای بغض کرده و می گفت:

 «شاید این پاره ی دلم باشد» ... آسمان شمال می بارید